21 jaar geleden kreeg ik een RIZIV-nummer, doktersstempel, witte jas, stethoscoop en stapte ik de ziekenhuiswereld binnen. Jong, gedreven (en mischien een beetje wild) om de patiënt te helpen. Tijdens mijn opleiding tot internist raakte ik in de ban van het acute, en zo belandde ik op het pad van de intensieve zorgen. Een discipline die zowel een praktische als een menselijke aanpak vergt, waarbij zowel daadkracht als empathie belangrijk zijn, waarbij de mens achter de patiënt steeds aanwezig blijft.
Na lang beraad verlaat ik nu deze intensieve wereld.
Of ik wel zeker ben? Of mijn opleiding dan voor niets was? Of covid hiermee iets te maken heeft? Of dit misschien een midlife is?
Neen en ja.
Zeker ben ik niet. Het (h)eerlijke patientencontact, fijne collega’s, de werksfeer in GZA, een ziekenhuis dat als een thuis aanvoelt en zovele andere elementen zorgen ervoor dat dit geen makkelijke beslissing was.
Maar de afgelopen jaren zag ik vele artsen tools zoeken om met verandering om te gaan en hun talent (en dat van hun team) maximaal te laten floreren. Artificiële intelligentie, nieuwe fusies en netwerken, het post-covidtijdperk, de customer journey van de patiënt, enzovoort… Nog nooit waren er zo veel veranderingen in de medische wereld op til. En ik zie angst, stress en bezorgdheid op de werkvloer.
Medisch leiderschap geeft artsen tools en skills om hiermee om te gaan, om verandering als een opportuniteit te zien, om de focus op de patient te houden. En daar ben ik wel zeker van. En net zoals de intensieve zorgen vraagt ook deze discipline zowel een praktische als een menselijke aanpak, waarbij daadkracht én empathie belangrijk zijn, waarbij de mens achter de arts aanwezig blijft.
Dus iets minder jong en wild, maar wel vol goesting begin ik aan mijn missie om zoveel mogelijk artsen deze vaardigheden bij te brengen. Zodat artsen de good vibes in hun job kunnen houden!
Dit is dus geen vaarwel, maar een absoluut ’tot ziens’.
#careforhealthcare
Carrièreswitch: van intensivist naar coach (Artsenkrant 02/12/21)
Emily Nazionale Middenin de covidpandemie stopte Ilse Dapper als arts. Niet omdat ze schoon genoeg had van de medische wereld, wel integendeel. “Ik wil artsen